پاورپوینت دیاگرام وریزفضاهای بیمارستان

دانلود پاورپوینت با موضوع دیاگرام وریزفضاهای بیمارستان دارای 66 اسلاید و با فرمت .pptx و قابل ویرایش و آماده برای ارائه ، چاپ ، تحقیق و کنفرانس می باشد.

 

تعداد اسلاید : 66 اسلاید
فرمت فایل: پاورپوینت .pptx و قابل ویرایش
آماده برای : ارائه ، چاپ ، تحقیق و کنفرانس

 

قسمتی از متن نمونه:

مقدمه :

تاريخچه خدمات بيمارستاني
پزشكي يكي از پر سابقه ترين نهادهاي اجتماعي – فرهنگي است كه به علت پيوستگي و قرابت آن با حيات انساني از پديده هايي است كه انسان به طور مستقيم با آن در تماس مي‌باشد. تاريخ بيمارستان با تاريخ پزشكي در هم آميخته و در حقيقت رشد و پيشرفت بيمارستان متاثر از پيشرفت و توسعه روز افزون دانش و تكنولوژي پزشكي است.
علم پزشكي بصورت بخشي از نياز انسان و تمايل او به بقاء، سابقه اي بس طولاني دارد.
مدارك تاريخي نشان مي‌دهد كه تحولات مربوط به امر پزشكي در بابل 600 سال قبل، يعني 4000 سال پيش از يونان آغاز گشته است. همچنين مصر وارث يكي از كهن ترين سنت هاي پزشكي بوده است. در شرق آسيا و در تمدن باستان طب رونقي به سزا داشت. در منطقه ديگر آسيا، در سرزمين هندوستان تاريخ طب قدمت بسياري دارد و مي‌توان گفت كه هندوان از نخستين ملت هايي بودند كه به ساختن بيمارستان مبادرت ورزيده اند.
آريايي هاي قديم بهداشت و پيشگيري از بيماري ها را بوسيله روش هاي خاص خود در صدر وظايف خويش مي شناختند. آريايي ها در دستگاه حكومتي و دسته ها و اقوام كشور، مقررات و فرمانهاي درست پزشكي و بهداشتي داشتند.
به استناد نوشته هاي به جاي مانده اوستايي پنج دسته از پزشكان در زمان هاي پيش در ايران باستان شناخته شده‌اند كه از نظر وظيفه و كيفيت كار و تخصص كاملا از هم تميز داده شده‌اند:
1 آشو پزشك: پزشكي به كمك قانون مقدس اشا (پاكي) بيمارانش را درمان مي كرده است.
2 داد پزشك: پزشكي كه به كمك قانون درمان مي‌كند، كسي است كه روش هاي درماني او به كمك‌«داشا» (قانون – داد – حق) و كاربرد روش هاي مخصوص بوده و وظايف درماني ويژه اي را به بيماران خود فرمان مي‌دهد.
3 ارور پزشك: پزشكي كه به كمك عصارة گياهان و دارويي گياهي بيماري بيماران خويش را درمان مي كرده است.
4 كارد پزشك: پزشكي كه به كمك كارد درمان مي‌كند، كسي است كه روش درماني او با كمك ابزار و آلات جراحي كه وي براي درمان جسم بيماران به كار مي برده، انجام مي گرفته است.
5 مانتره پزشك: پزشكي كه به كمك كلمات و وردهاي مقدس و آسماني درمان مي نموده است.
در زمان ساسانيان دانشگاه جندي نيشابور پايه گذاري گرديد و در بيمارستان مشهور جندي شاپور، پزشكان با روش هاي پزشكي به مداواي بيماران و تدريس طب و تحقيق مي پرداختند.
پس از ظهور اسلام با رشد علوم و فنون و اهميتي كه دين براي بهداشت قائل است و دستورات اكيدي كه در باب نظافت و پاكيزگي دارد، مردم شهرهاي اسلامي نيز در دوران شكوفايي خود از پاكيزگي و بهداشت چشمگيري برخورد شدند.
پزشكي در اين دوره به مانند ساير دانش ها از توسعه زيادي برخوردار گرديد و كتاب هاي زيادي از يوناني و ساير زبان ها به عربي ترجمه و تدريس گرديد و كتابهاي بسياري نيز به زبان عربي به رشتة تحرير در آمد و بتدريج بيمارستانهايي به شيوه بيمارستان جندي شاپور ساخته است.
در صدر اسلام به هنگام جنگ ها محل خاصي براي نگهداري مجروحين جنگي اختصاص داده مي‌شد و پس از آن اولين بيمارستان (دار المرضي) در دوره وليد عبدالملك ششمين خليفه اموي (سال 86 هجري) در شهر دمشق ايجاد شد كه فعاليت آن محدود به نگهداري جذاميان و معلولين بود.
از بيمارستان هاي معروف آن دوره از بيمارستان ري مي‌توان نام برد كه در سده سوم و چهارم در ايران بوده و رازي پزشك نامدار ايراني براي مدتي رياست آن را به عهده داشته است.
در عهد عضد الدوله ديلمي به تدريج خدمات بيمارستاني متداول تر شد. بيمارستان عضدي در بغداد به سال 372 هجري افتتاح شد. اين بيمارستان تا مدت ها يكي از مراكز بزرگ درمان بيماران و تدريس علم طب بود. اين بيمارستان تا سال 630 هجري برپا و داير بوده است.
غير از بيمارستان هاي مذكور در آثار مورخان و نويسندگان و سياحان از وجود بيمارستان هايي در ساير شهرها و بلاد اسلامي نام برده شده است.
در قلمرو ممالك اسلامي دو نوع بيمارستان وجود داشته است:
1 بيمارستان هاي ثابت 2 بيمارستان هاي منقول
از نقطه نظر درمان بيمارستان به دو بخش بيروني و اندروني (به ترتيب سرپايي و بستري) تقسيم مي شده است.
پس از دوران اوج تمدن اسلامي به تدريج دانش پزشكي نيز به همراه ساير علوم و فنون رو به افول گذارد.
پس از كنفرانس بين‌المللي كه به سال 1279 هجري شمسي برابر با 1900 ميلادي در پاريس منعقد شد و نماينده ايران نيز قطعنامه آن را امضاء كرد، اولين مجلس حفظ الصحه دولتي در سال 1284 در تهران تشكيل گرديد و نظام نامه اي براي مجلس مزبور نوشته شد. اين مجلس تا اواخر سال 1299 برقرار بود تا اينكه در سال 1300 شمسي «وزارت صحيه و امور خيريه» تاسيس شد و چند ماهي به اين نام بود و سپس به نام «اداره كل صحيه مملكتي» ناميده شد و آن ضمن تشكيلات وزارت كشور اداره مي‌شد.
در اواخر سال 1299 و اوائل سال 1300 شمسي بنگاه پاستور ايران در تهران تاسيس شد. در سال 1300 مدرسه داروسازي وابسته به مدرسه طب دار الفنون شروع به كار نمود.
در سال 1310 موسسه راديولوژي تكميل شد و در سال 1313 بيمارستان فيروز آبادي در تهران و جذامخانه مشهد بنياد نهاده شدند و در سال 1320 اداره كل صحيه مملكتي به وزارت بهداري تبديل شد.

در اروپا در دوره قرون وسطي دانش پزشكي نيز تحت تسلط كليسا در آمده و بهر ترتيب بيمارستان از دورة قرون وسطي تا كنون «به ويژه در اروپا» تحولاتي را پشت سر گذاشته كه مي‌توان آن را به سه دوره متمايز تقسيم نمود:
1نظام سنتي
2 ملي شدن مراكز درماني و جدايي مذاهب از درمان
3 تخصص گرايي و توسعه مراكز بهداشتي و درماني و بيمارستانها
به همين ترتيب بيمارستانها كه در واقع ستون فقرات مراقبت هاي بهداشتي درماني جوامع را تشكيل مي‌دهند از جنبه هاي فرهنگي، اخلاقي، علمي و تكنولوژيكي متحول شدند و بخش هاي پزشكي تخصصي تر و فرعي تر شده و مهارت حرفه اي كاركنان آن بستر شد. در مورد تخصص هاي مختلف پزشكي در بخش هاي بعد توضيحاتي آورده شده است.